Remerciements à M. Sturtewagen pour son bon sens et son humanité (ndb).
Afgelopen weekend zijn voor de Tunesische kust naar schatting 110 mensen verdronken die per boot Europa wilden bereiken. Het is de grootste dergelijke schipbreuk van 2018, maar zeker niet de eerste en ongetwijfeld ook niet de laatste. Nieuws als dit, dat enkele jaren geleden nog grote ophef maakte en Europese politici en zelfs de paus in beweging bracht, passeert nu zo goed als ongemerkt. Er is sinds de ontsporing van de migratiecrisis in 2015 veel veranderd.
Er verandert ook heel wat op het politieke terrein. Verkiezing na verkiezing geven burgers het signaal dat ze van hun politici een harde houding tegen illegale inwijking willen. De nieuwe regering in Italië kondigt aan dat ze massaal migranten zonder verblijfsstatus uit wil wijzen. Na de sluiting van Balkanroute is Italië het frontlijnland bij uitstek. Het voelt zich, terecht, door zijn Europese partners in de steek gelaten.
Voor de Europese Unie is dit een ontwrichtend thema. De essentie van de Europese constructie is dat de binnengrenzen tussen de lidstaten zo veel mogelijk worden afgebouwd. Maar hier is de reflex sterk om zich te verschansen en anderen de miserie te laten. Zo is geen solidariteit mogelijk. Op termijn bedreigt die situatie Europa zelfs meer dan financiële of economische twistpunten.
De logica is om illegale inwijking zo veel mogelijk te voorkomen, alleen zo blijft het beheersbaar. Maar dat moet gebeuren in een context die het internationale recht niet schendt. De meeste inwijkelingen hebben geen recht op asiel, maar dat maakt het nog niet mogelijk hen zomaar terug te sturen waar ze vandaan komen. Dat vereist onderhandelingen met landen als Tunesië, Algerije en Marokko, en dat kost geld, net zoals eerder de troebele deal met Turkije.
Glorieus is het allerminst, ethisch bewandelen we een smal pad. Maar de grenzen openen voor iedereen die er, op gevaar van eigen leven, geraakt, is geen optie. Tegelijk is het een illusie te denken dat de instroom vanzelf zal opdrogen. Mensen zullen het altijd blijven proberen, zolang ze denken hun ellende of gebrek aan kansen te kunnen ontvluchten. Veruit de meesten van hen bereiken Europa’s kusten niet eens. We zien slechts het topje van de ijsberg.
Het is geen debat om met karikaturen te voeren. Daarvoor is het te veelkantig. Het is van belang om over het taalgebruik te waken. Het gaat altijd over mensen. Het probleem is dat ze met te veel zijn om vanzelfsprekend op onze gastvrijheid te kunnen rekenen. Maar geen van hen is daarvoor verantwoordelijk.
http://www.standaard.be/cnt/dmf20180605_03547404
Afgelopen weekend zijn voor de Tunesische kust naar schatting 110 mensen verdronken die per boot Europa wilden bereiken. Het is de grootste dergelijke schipbreuk van 2018, maar zeker niet de eerste en ongetwijfeld ook niet de laatste. Nieuws als dit, dat enkele jaren geleden nog grote ophef maakte en Europese politici en zelfs de paus in beweging bracht, passeert nu zo goed als ongemerkt. Er is sinds de ontsporing van de migratiecrisis in 2015 veel veranderd.
Er verandert ook heel wat op het politieke terrein. Verkiezing na verkiezing geven burgers het signaal dat ze van hun politici een harde houding tegen illegale inwijking willen. De nieuwe regering in Italië kondigt aan dat ze massaal migranten zonder verblijfsstatus uit wil wijzen. Na de sluiting van Balkanroute is Italië het frontlijnland bij uitstek. Het voelt zich, terecht, door zijn Europese partners in de steek gelaten.
Voor de Europese Unie is dit een ontwrichtend thema. De essentie van de Europese constructie is dat de binnengrenzen tussen de lidstaten zo veel mogelijk worden afgebouwd. Maar hier is de reflex sterk om zich te verschansen en anderen de miserie te laten. Zo is geen solidariteit mogelijk. Op termijn bedreigt die situatie Europa zelfs meer dan financiële of economische twistpunten.
De logica is om illegale inwijking zo veel mogelijk te voorkomen, alleen zo blijft het beheersbaar. Maar dat moet gebeuren in een context die het internationale recht niet schendt. De meeste inwijkelingen hebben geen recht op asiel, maar dat maakt het nog niet mogelijk hen zomaar terug te sturen waar ze vandaan komen. Dat vereist onderhandelingen met landen als Tunesië, Algerije en Marokko, en dat kost geld, net zoals eerder de troebele deal met Turkije.
Glorieus is het allerminst, ethisch bewandelen we een smal pad. Maar de grenzen openen voor iedereen die er, op gevaar van eigen leven, geraakt, is geen optie. Tegelijk is het een illusie te denken dat de instroom vanzelf zal opdrogen. Mensen zullen het altijd blijven proberen, zolang ze denken hun ellende of gebrek aan kansen te kunnen ontvluchten. Veruit de meesten van hen bereiken Europa’s kusten niet eens. We zien slechts het topje van de ijsberg.
Het is geen debat om met karikaturen te voeren. Daarvoor is het te veelkantig. Het is van belang om over het taalgebruik te waken. Het gaat altijd over mensen. Het probleem is dat ze met te veel zijn om vanzelfsprekend op onze gastvrijheid te kunnen rekenen. Maar geen van hen is daarvoor verantwoordelijk.
http://www.standaard.be/cnt/dmf20180605_03547404
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire