mardi 26 juin 2018

HERODOTE Après 1918, nombre de petites guerres très meurtrières et ignorées

Les vaincus (1917-1923)

Violences et guerres civiles sur les décombres des empires

Né à Berlin, Robert Gerwarth enseigne aujourd'hui à l'University College Dublin (Irlande). Dans Les vaincus (Seuil, 2017), il se penche sur la période troublée qui a suivi la Première Guerre mondiale.
Il nous rappelle ce fait méconnu que la guerre, pour beaucoup d'Européens, ne s'est pas terminée le 11 novembre 1918 !...
- Russie : révolution d'octobre et paix de Brest-Litovsk ; guerre civile et longue dictature (millions de morts) ;
- Allemagne : échec de l'offensive sur la Marne, mouvements révolutionnaires en 1919 écrasée dans le sang ; éphémère république des Conseils en Bavière créée par les socialistes d'Augsbourg, très violente ; 
- Hongrie : Bela Kun crée une république soviétique, éphémère et violente ; 
- Pologne : enfin indépendante, sous la direction du général Pilsudcki, combat les Russes, les Ukrainiens, les Biélorusses, les Lituaniens, les Allemands et les Tchèques à l'extérieur, les juifs à l'intérieur, de 1919 à 1921 ;
- Italie : se voit refuser l'annexion de la côte dalmate et de Fiume ; Gabriele d'Annunzio "marche sur Fiume" (qui annonce la "marche sur Rome" de Mussolini) ;
- Grèce : débarquement de l'armée grecque à Smyrne en Turquie, sur décision de Venizelos, contre l'avis du général Metaxas et de lord Curzon ; atrocités dans les deux camps ;
- Turquie : refus du traité de Sèvres par Mustapha Kemal, expulsion des Grecs et (massacre) des Arméniens, et des Français.

HERODOTE La Joconde en papier peint - humeur

25 juin 2018

La Joconde en papier peint


Vous voulez faire parler de vous ? Voici une petite recette :
1- Privatisez au hasard le plus grand musée du monde (avec un gros chèque) pour un tournage de nuit, ambiance « moi j'ai le droit d'y être seul ».
2- Choisissez quelques œuvres-phares, connues dans le monde entier : une touche d'Égypte, un peu de Renaissance et beaucoup de Napoléon, c'est toujours efficace.
3- Faites-vous filmer en gros plan devant, de manière à ce qu'on puisse vous admirer. Aucune importance bien sûr si vous cachez la moitié des tableaux, ils ne sont pas là pour leur beauté mais pour la vôtre.
4- Pensez bien entendu à ajouter une grosse pincée de couleurs criardes dans vos tenues pour bien faire ressortir les nuances des œuvres. Agrémentez de bijoux bling-bling pour plus d'effet.
5- Ne négligez pas la pose, on doit vous confondre avec les statues qui vous entourent. Et ne souriez pas, tout le monde sait que vous êtes écrasé par le poids de l'Art.
6- Ajoutez une chorégraphie minimaliste pour mettre un peu de rythme.
7- Incorporez discrètement un message politique, ce sera toujours ça de fait.
8- N'oubliez pas un fond sonore si vous voulez vendre des disques.
Et voilà ! Vous avez réussi le clip de l'année ! Comme le couple Beyoncé et Jay-Z, vous venez de transformer la Joconde en papier-peint. Toutes nos félicitations !
Mais si vous souhaitez une approche à la fois plus amusante et plus respectueuse des œuvres, allez faire un tour sur le clip du fondateur des Black Eyed Peas, Will.I.Am. Avec son « Mona Lisa Smile » (2016), il donne carrément vie aux tableaux. Beau travail technique !


lundi 25 juin 2018

RDDM La lutte de Jacob avec l'ange, par Thierry Moulonguet - 01/02/2016


En entrant à Saint-Sulpice, on peut voir tout de suite sur la droite le magnifique tableau de Delacroix, La Lutte de Jacob avec l’Ange. Tiré de la Bible, le thème est celui de l’éternel combat de l’homme contre son destin. Il ne peut pas gagner, mais il continuera toujours à se battre. Comme nous l’a dit Albert Camus : « Il faut imaginer Sisyphe heureux ». L’homme se bat au quotidien contre les limites de son corps et les contradictions de son esprit pour tenir le cap, garder la bonne ligne de vie qui lui vient du fond des âges. L’homme se bat aussi pour se dépasser, comme dans ces fameux mano a mano que l’on retrouve dans le sport ou dans toute autre forme de compétition qui lui est proposée. Il se bat enfin pour une certaine idée du progrès qui le conduit sans cesse à repousser les limites du possible dans les sciences, les techniques ou l’industrie.
Mais la lutte avec l’ange, c’est aussi la lutte contre l’angélisme et c’est tout le thème du dernier numéro de la Revue des Deux Mondes. « Qui veut faire l’ange, fait la bête » et on sait où certaines formes d’angélisme ont conduit l’humanité, comme le rappelait le numéro d’automne sur Robespierre. Ce qu’il faut savoir affronter pour fuir l’angélisme, c’est la complexité du monde. Il est assez inquiétant de ce point de vue que trois hommes politiques français de la seconde moitié du 20e siècle ont vu leur élan cassé alors même que tout leur propos était précisément d’affronter cette complexité pour trouver les véritable chemins de l’avenir : Pierre Mendès France, Jacques Chaban-Delmas et Michel Rocard partageaient profondément cette vision de la politique. Ils se sont heurtés à la politique au carré, du blanc ou du noir et de l’invective. Retrouvons leur fil conducteur, c’est l’espoir que l’on peut formuler au moment où va s’engager une nouvelle campagne présidentielle.
Allons encore un peu plus loin dans l’observation de ce tableau majeur de Delacroix. Cet homme arc bouté contre l’ange, ne veut-il pas néanmoins le rejoindre, trouver son inspiration auprès de lui qui l’attire comme un aimant ? Évidemment, nous avons besoin de cet ange comme sommet d’un triangle dont les trois angles se nommeraient :
§  beauté : la beauté est ce qui nous permet de dépasser notre espace-temps, d’aller au-delà de notre condition, de toujours regarder vers le haut. Ce n’est pas un hasard si Daech s’attaque systématiquement aux témoignages éternels de cette beauté et dynamite statues, sculptures et monuments. Pour autant, nous savons aussi que la beauté ne suffira pas à sauver le monde. Les nazis étaient de grands collectionneurs et mélomanes…
§  bonté : le pape François en est la figure aujourd’hui et les acteurs en sont notamment la grande cohorte des bénévoles et humanitaires des ONG qui, partout dans le monde, sont au contact de ceux qui souffrent. Nous savons tous que c’est une source inépuisable d’inspiration.
§  tolérance : la reconnaissance de l’autre, de son histoire, de sa culture, de sa religion est un angle essentiel de ce triptyque. On peut imaginer un dictateur qui aime le beau, qui est soucieux d’aider les plus défavorisés ; mais on ne peut pas imaginer un dictateur tolérant, respectueux des opinions, garantissant le droit à la diversité, prêt à l’alternance démocratique.
Alors oui, auprès de cet ange qui tiendrait en ses mains ce triangle, nous pourrons être cet homme qui marche, comme celui de Giacometti ou de Rodin.

(Photo : La Lutte de Jacob avec l’Ange, par Eugène Delacroix, Saint-Sulpice / Wikimedia)

http://www.revuedesdeuxmondes.fr/la-lutte-avec-lange/

samedi 23 juin 2018

dS 20180623 Présentation de Joris Luyendijk, nouveau pottenkijker, par le rédac' chef du Standaard

De loep van Luyendijk

Journalist en antropoloog Joris Luyendijk neemt de journalistiek van De Standaard het komende jaar onder de loep. Hij schrijft zijn kritiek neer in maandelijkse essays. Dat wordt spannend, en vaak confronterend, schrijft hoofdredacteur Karel Verhoeven.
Luyendijk is wat ik een structuurcriticus van de media zou noemen. Hij kijkt naar de bril die media dragen, naar hun logica, spelregels en conventies, naar hoe de nieuwsmarkt functioneert en hoe dat het idee van ‘nieuws’ beïnvloedt. Hij doet dat als vakman, en een van de allerbeste in zijn vak, die altijd ook een buitenstaander is gebleven van nieuwsredacties. Het maakt hem tot de lucide, toonaangevende media- en maatschappijcriticus van de Lage Landen.
We nodigen Luyendijk uit om in onze interne keuken te neuzen, omdat wij media de opdracht hebben om ook het debat over onszelf te organiseren. Zeven jaar lang heeft De Standaard dat gedaan met een ombudsman. Die concentreerde zijn aandacht vooral op klachten, opmerkingen en bedenkingen over individuele artikels. Dat leidde tot een oordeel over hoe goed de journalist en krant hun werk deden op dat specifieke onderwerp. Dat blijft relevant, maar als lezers een titel, een foto of een aanpak contesteren, doen ze dat doorgaans vanuit een structureler onbehagen. Nu meer dan ooit.
Sinds Trump en het populisme in Europa heten journalisten de elite te zijn, noemen ook ernstige mensen ze politiek correct en rijst bij elke fout het verwijt van fake news. Aanvallen op media en journalisten groeien uit tot een politieke strategie. Bij elk incident wordt de journalistiek in het politieke bad getrokken. Dat leidt op Twitter tot dovemansverwijten en toenemende brutaliteit.
Daarom voelen we de nood aan reflectie met een veel bredere adem. Luyendijk heeft ervaring met heftige breuklijnen en blinde vlekken. Hij was correspondent in het Midden-Oosten van 1998 tot 2003 en schreef er het gelauwerde boek Het zijn net mensen over (2006).
In 2011 verhuisde hij naar Londen, waar hij in opdracht van The Guar­dian onder meer voor De Standaard de wekelijkse column ‘Centen & The City’ schreef. Hij maakte er ook een ontluisterend boek over, Dit kan niet waar zijn, dat een enorme bestseller werd. Nu is hij terug in Amsterdam. Van daaruit volgt hij nauwlettend De Standaard. Dat hij buiten de kleine en vaak dompig aanvoelende binnenlandse debatarena staat, beschouwen we als een troef. Hij is tenslotte een antropoloog.

dS 20180623 Dernier article d'un journaliste hollandais, invité d'un an du Standaard

DE POTTENKIJKER
 Anne Caesar
In zijn laatste bijdrage als ‘pottenkijker’ maakt Joris Luyendijk de balans op. Een jaar lang hield hij deze krant tegen het licht. Twee blinde vlekken vielen hem op: Wallonië en Congo.

Tijd voor een correspondent Congo

Auteur en journalist onderwerpt 
De Standaard aan een kritische lezing.
‘Onze hamburgers zijn zo groot dat ze zelfs niet in de bek van een Hollander passen.’
Met deze apocriefe ­reclameslogan van een Brusselse snackbar open ik graag mijn praatjes in Antwerpen, Gent of Leuven. Een beetje zelfspot kan het ijs breken, wanneer je als Hollander aan Vlamingen komt uitleggen hoe de wereld in elkaar zit. Enerzijds lijkt het publiek de Hollandse directheid te waarderen en soms zelfs te benijden, anderzijds voel ik de rillingen door de zaal trekken wanneer ik als ware Hollander van ‘boven de rivieren’ zogezegd ‘geen blad voor de mond’ neem. Ik kan nu eenmaal niet anders. Waar je doekjes om windt, gaat het stinken, zeggen ze bij ons, en voor Hollanders zijn beleefdheid en tact vormen van hypocrisie.
Hopelijk is nu het ijs gebroken voor ­deze laatste pottenkijker. Bijna een jaar heb ik dagelijks deze krant tot mij genomen en dat was zeker geen straf. Integendeel, over ontwikkelingen in wetenschap, politiek en economie buiten Nederland en Vlaanderen voelde ik mij even goed geïnformeerd als in andere jaren door mijn vaste krant NRC Handelsblad, en geregeld beter. Erbij kreeg ik een Vlaams perspectief op Nederland en natuurlijk heel veel inzichten over Vlaanderen.
Splitsing België
Als een lezer alleen de artikelen las over cultuur, wetenschap en maatschappij en dan werd gevraagd met wie Vlaanderen een staat deelt, zou negen van de tien Nederland zeggen
Bewust schrijf ik hier steeds Vlaanderen, want als mij één ding heeft getroffen dit afgelopen jaar, dan is het hoe althans De Standaard met de rug naar Wallonië lijkt te staan. Als een lezer alleen de artikelen over cultuur, wetenschap en maatschappij las en dan werd gevraagd met wie Vlaanderen een staat deelt, zouden negen op de tien Nederland zeggen en misschien eentje Wallonië.
Bij wetenschappelijke vondsten worden veel eerder Nederlandse dan Waalse wetenschappers om commentaar dan wel context gevraagd en vrijwel ieder weekend las ik wel een interview met of een verhaal over een Nederlandse schrijver, denker, dichter, muzikant, cabaretier of journalist uit Nederland. Dat was wel anders met Walen.
Nu zou je kunnen denken: misschien is De Standaard gewoon voor afscheiding. Maar dat blijkt nergens uit. Integendeel zelfs. De N-VA mag dan de grootste partij van Vlaanderen zijn, ik trof nooit artikelen aan met als invalshoek: zou dit probleem beter op te lossen zijn wanneer België niet meer bestond? Monetaire politiek, handelsbeleid en defensie zijn allemaal overgedragen naar een Europese dan wel Navo-bestuurslaag, terwijl het Europese Hof van Justitie nu de hoogste rechtbank is. Wat gaat dan precies verloren wanneer die nationale bestuurslaag eruit wordt gesloopt? Acht ministers voor Volksgezondheid vind ik best veel, net als negentien burgemeesters voor Brussel.
Vlaamse donut
Hemeltje lief wat een witte boel is de redactie van ‘De Standaard’ nog altijd – het lijkt wel een Nederlandse krant
Ik bepleit hier niet de opheffing van België. Veeleer druk ik mijn verbazing uit dat deze vraag zo zelden fundamenteel journalistiek wordt onderzocht en bevraagd. Ook op de opiniepagina’s en in analyses gaat het vaak over communicatie (wat heeft die dekselse Theo Francken nu weer op Facebook gezet?), over electorale tactiek (hoe probeert de N-VA de volgende verkiezingen te winnen), en over proces (wat heeft Bart De Wever zojuist besloten dan wel geponeerd?). Allemaal relevante vragen, maar zo krijg je wel een Vlaamse donut: waar ik als argeloze buitenstaander een continu diepgravend gesprek en onderzoek zou verwachten naar de plussen en minnen van een scheiding, gaapt juist daar een groot gat.
Gaat het al over scheiding, dan is de invalshoek dat het praktisch niet kan, omdat het te ingewikkeld is. Dat laatste is een essentieel inzicht. En toch denk ik: wat merkwaardig dat juist in de Vlaamse publieke opinie de vraag naar het einde van de nationale bestuurslaag zo weinig fundamenteel wordt onderzocht. In Nederland wordt die uitholling nuchter besproken: door privatisering vallen allerlei instrumenten voor nationale politiek weg. Andere instrumenten worden door decentralisatie naar het regionale of gemeentelijke niveau gebracht. En dan is er de Europeanisering.
Waarvoor hebben we dan nog de natiestaat, behalve als symbool? In Nederland is dat een krachtig symbool, maar in deze krant ben ik op weinig interesse in, laat staan solidariteit met de Waalse mede-Belg gestuit. Omgekeerd heerst onder Walen naar mijn indruk eenzelfde onverschilligheid. Koningin Máxima sprak binnen een jaar na aankomst in Nederland vloeiend Nederlands, de Belgische koning lukt dit nog altijd niet. Zoals de Engelsen en de Amerikanen in Churchills beroemde woorden ‘twee volkeren zijn die worden verdeeld door een gemeenschappe­lijke taal’, lijkt in België soms eerder sprake van twee volkeren met slechts éen ding gemeen, namelijk een territorium.
Vier tot vijf miljoen doden
Een tweede zaak die mij dit jaar diep trof, was hoezeer in de omgang met de ­eigen koloniale misdaden de hoogopgeleide Vlaamse elite op de Nederlandse lijkt: beide kijken uit alle macht weg.
Alleen is de schaal van de verschrikkingen van een andere orde. Eind april verscheen in De Standaard een althans voor mij onvergetelijk interview met Guido Gryseels, de directeur van het binnenkort weer geopende Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren (DS 30 april). Gevraagd naar het totale aantal doden in Congo dat is te wijten aan het regime van koning Leopold, antwoordt Gryseels: ‘Een genocide zou ik het niet noemen. Het was niet de bedoeling om de bevolking uit te roeien. Velen stierven door ziekte, honger en ontbering. Recente cijfers suggereren vier of vijf miljoen doden.’
Gryseels legt uit dat een precies cijfer onmogelijk is vast te stellen, maar dat ongeveer een derde van de bevolking moet zijn gestorven. Dan meldt hij dat toen de Vrijstaat Congo – in feite privébezit van koning Leopold II – overging naar de Belgische staat in 1908, men drie dagen bezig was met de verbranding van alle archieven.
Even ter vergelijking: in de Eerste Wereldoorlog sneuvelden naar schatting 36.000 Belgische militairen en 25.000 burgers. Dat is dus nog geen anderhalf procent van de dodenakker waarin België het land dat uiteindelijk Congo ging heten veranderde. Vergelijk nu de aandacht in België voor de Eerste Wereldoorlog.
Het afgelopen jaar las ik nauwelijks iets over Congo in De Standaard. In de reguliere berichtgeving is het natuurlijk moeilijk om over de geschiedenis te beginnen. Nieuws gaat per definitie over wat er vandaag is gebeurd of speelt. Maar sinds vijf jaar heeft De Standaard speciale correspondentschappen waarin een onderwerp zes maanden wordt uitgediept. Ik noem er een paar en turft u de keren dat die ‘vier à vijf miljoen doden’ ertussen zouden kunnen zitten: ‘Moslims in België’, ‘Waan & Aandacht’, ‘Opstand tegen de elites’, ‘M><V’, ‘Terug naar Rusland’, ‘De Bacteriële revolutie’, ‘Uw Werk of uw Leven’, ‘Stadslab Antwerpen’ en ‘Slapeloosheid’.
Nul. Een correspondent Congo zou het wetenschappelijke onderzoek naar de omvang van de slachting inzichtelijk kunnen maken. Hij zou kunnen proberen na te gaan in welke mate die koloniale tijd nog doorwerkt in de huidige verhoudingen, zowel politiek als cultureel. Neem een parel als deze van Gryseels en besef dat er nog zoveel meer van dit soort nauwelijks verspreide inzichten moeten zijn: ‘De Afrikaanse sociale structuren in de 13de, 14de eeuw zijn vrij vergelijkbaar met de Europese. Maar het grote verschil is dat Bantoe-talen geen geschreven vorm hebben, alleen een orale cultuur. En ook: wij worden altijd herinnerd aan een lange geschiedenis omdat nog overal gebouwen uit die tijd staan. In Afrika is dat niet zo: ze waren er om klimatologische redenen niet nodig.’
De tolk van Java
Dichter bij huis kan een correspondent Congo zich buigen over het onderwijs dat Belgische kinderen krijgen over de koloniale tijd. Hij kan leidinggevenden bij de publieke omroep ondervragen waar de grote reportages blijven, en uitgevers waar de romans zijn door naar België uitgeweken Congolezen. In Nederland is vorig jaar De tolk van Java verschenen, over de moordpartijen door Nederlandse militairen en hun lokale bondgenoten in Indonesië. De auteur, Alfred Birney, is een zeldzaam schrijftalent, maar zulke Belgische collaborateurs van Congolese afkomst met bloed aan hun handen moeten er ook in België rondlopen – en anders wel hun kinderen. Tegelijk zou zo’n correspondent Congo naar de witte oud-kolonialen kunnen gaan om op te tekenen waarom ze er zoveel moeite mee hebben om toe te geven wat daar is gebeurd, en dit vervolgens voorleggen aan psychiaters en andere deskundigen.
Minstens zo belangrijk: een correspondent Congo zou Congolezen een stem kunnen geven, zowel degenen die inmiddels Belg zijn als degenen in Congo. Nog belangrijker: laat deze correspondent zelf niet van Congolese afkomst zijn, want dan hou je het reservaat impliciet in stand.
Dat is mijn laatste punt voor ik afzwaai als Pottenkijker: hemeltje lief wat een witte boel is de redactie van De Standaard nog altijd – het lijkt wel een Nederlandse krant. Mocht er een tweede plek vrij komen, dan zou ik die zo invullen: een correspondentschap verborgen talenten, waar zitten ze en hoe helpen we ze door te breken, zowel in de journalistiek als in de politiek en het bedrijfsleven?
Dit pottenkijkerschap was mij een waar genoegen. Dank aan de redactie voor deze kans en aan de lezer voor de aandacht en de vele ingezonden brieven.

dS 20180623 Populisten zijn westerse salafisten (Bart Somers)

INTERVIEW BART SOMERS STRIJDT TEGEN ‘GOEDE’ EN ‘SLECHTE’ VLAMINGEN

‘Populisten zijn westerse salafisten’

‘Hoofddoeken? De vaders van de verlichting draaien zich om in hun graf mochten ze horen dat we met kledingadvies bezig zijn.’ In amper 100 bladzijden rekent Bart Somers genadeloos af met de ‘populisten’ in de Belgische politiek. ‘Opportunistisch gebrul verbergt de nuance. We moeten af van het idee dat moslims voorgeprogrammeerde robotten zijn.’
Bart Somers: ‘Groepsdenken maakt onze samenleving kapot.’ Fred Debrock
MECHELEN‘De N-VA probeert de Antwerpse problemen naar Mechelen te importeren, ik wil de Mechelse oplossingen exporteren naar de rest van Vlaanderen.’ Met zijn pamflet De strijd om de stad wil burgemeester Bart Somers (Open VLD) een ‘krachtig antwoord’ bieden op de herauten die het humanisme in onze samen­leving van binnenuit bedreigen. ‘Angst leidt ons naar een dood­lopende straat. Met populistische oplossingen beschermen we onze veiligheid noch onze waarden of identiteit. Integendeel, de populisten verkwanselen onze vrijheid.’
U ziet een nieuwe politieke breuklijn, de strijd tussen hoop en angst.
Somers: ‘Door angst te creëren, verdelen populisten de samen­leving. Op een orwelliaanse manier (in 1984 voert het ministerie van Vrede alleen oorlog, red.) halen ze de fundamenten ervan onderuit. Zij beweren onze waarden te verdedigen, in werkelijkheid breken ze die af. Een fraai voorbeeld daarvan is hoe N-VA-fractieleider Peter De Roover de vrijheid van meningsuiting wilde inperken om die te garanderen.’
‘Populisten bepalen wat iemand moet doen om een goede Vlaming te zijn. Zij verplichten iedereen om zich te conformeren aan een norm. Mijn identiteit is net gestoeld op de vrijheid om zelf te bepalen wie ik ben. Dat vertrekt van het inzicht dat ik verschillende identiteiten heb. Zodra iemand dat reduceert tot een enkele identiteit, ben ik de gevangene van degene die de definitie opstelt. Dan houden we slechts goede en slechte Vlamingen over.’
Maakt dat de discussie over de dubbele nationaliteit bij Belgische Turken irrelevant?
‘25 kilometer boven Meche­len hekelt iemand mijn aan- ­pak. De N-VA pro- beert mijn model onderuit te halen’
(Haalt de schouders op) ‘Om te beginnen raakt niemand van die dubbele nationaliteit af, de Turkse overheid bepaalt dat. Soms verzandt die discussie in idiotie. Mijn twee neefjes wonen in de buurt van Nice. Hun ouders trokken twintig jaar geleden naar Frankrijk, het Frans werd uiteindelijk de thuistaal. Toch supporteren ze voor de Rode Duivels, hangt er een Belgische driekleur. Volgens de populisten moeten ze les Blues aanmoedigen.’
Schijngeborgenheid
In Borgerhout hangen Belgische en Marokkaanse vlaggen naast elkaar.
‘In Mechelen ook hier en daar. Ik hoop dat die mensen trots zijn op hun roots. Die mogen ze niet verloochenen. Zoals die Vlaamse afstammelingen in Detroit, terwijl ze ondertussen geen woord Nederlands meer spreken, trots zijn op hun afkomst.’
‘Als we iedereen de kans geven om volwaardig deel te zijn van de Belgische realiteit, dan wordt het veel makkelijker om bruggen te slaan. De stad speelt daar in het voordeel. Voor een natie zijn we elkaars gelijken, in de stad ontmoeten we de ander. De natie blijft georiënteerd op het verleden, de stad geeft de toekomst vorm. Mensen voelen zich eerst inwoner van een stad.’
Populisten brengen een attractief verhaal, ze beloven geborgenheid.
‘Ik zie geëmancipeerde vrouwen met een hoofddoek. Maar ik zie ook uiterst dociele Vlaamse vrouwen’
‘Schijngeborgenheid. Zij gebruiken het veiligheidsbeleid om groepen te stigmatiseren, ze suggereren dat crimineel gedrag sociologisch of cultureel is ingebed. Dat creëert de context voor meer onveiligheid.’
‘Wie vertrekt van het idee hard-harder-hardst, zet eigenlijk diverse groepen tegen elkaar op. We moeten mensen mobiliseren voor onze samenleving, voordat de extremisten hen kunnen mobiliseren.’
U vergelijkt de populisten met ‘westerse salafisten’.
‘Zeker. Je hoort het dikwijls in het parlement: “Diversiteit is geen enkel probleem, maar we gaan niks prijsgeven van onze way of life. We geven onze tradities en gebruiken niet op.” Dat klinkt net als de salafisten, die vinden dat moslims moeten leven zoals in de 7de eeuw, toen Mohammed leefde, en dat alles erna godslastering is.’
‘Ik ken de afgrond waar we naartoe kunnen wandelen, ik ken de duistere avonturen. Ik weet hoe identitair denken leidt tot bijziendheid’
‘Stel dat die westerse salafisten hier vijftig jaar geleden de macht hadden. Waar stonden we dan met holebirechten of de emancipatie van de vrouw? Wat met senioren, mensen met een beperking? Telkens opnieuw pleitten mensen voor verandering omdat onze tradities niet strookten met fundamentele waarden. Voortschrijdend inzicht moet er zijn.’
Hebben ze dan geen gelijk een ‘soumission’ te vrezen?
‘Westerse salafisten spreken voortdurend over soumission. Vielen wij ten prooi aan een soumission toen we vrouwen stemrecht gaven, toen we het Nederlands erkenden als officiële taal, toen we het homohuwelijk legaliseerden? Migranten van de tweede en derde generatie zijn hier geboren, spreken Nederlands, velen hebben geen probleem met onze waarden. Maar ook zij hebben recht op een bepaalde manier van begraven of op halalvlees.’
‘Ik erger me aan het gemakkelijkheidsdiscours. “Zij moeten worden zoals wij. Zij moeten maar een inspanning doen.” Maar aan de norm van assimilatie kunnen ze nooit voldoen, ze kunnen nooit van kleur veranderen. Ook wij moeten inspanningen doen om ons te integreren met een nieuwe realiteit.’
Duistere avonturen
Wat zegt u tegen burgers die geïntimideerd raken door de groeiende aanwezigheid van hoofddoeken in het straatbeeld?
‘Van een gewone hoofddoek maak ik geen probleem. De vaders van de verlichting draaien zich om in hun graf mochten ze horen dat we met kledingadvies bezig zijn. Wel ben ik bekommerd om dat groepsdenken. We moeten ophouden mensen tot een onderdeel van een bepaalde groep te reduceren. Groepsdenken maakt onze samenleving kapot.’
‘Door het opportunistische gebrul zien we de nuance niet meer. We moeten af van het idee dat moslims voorgeprogrammeerde robots zijn. Dat verhaal hebben we in de geschiedenis zo dikwijls gehoord. Het dehumaniseert mensen. Ik zie een grote verscheidenheid. Ik zie ook geëmancipeerde vrouwen met een hoofddoek. Maar ik zie ook uiterst dociele Vlaamse vrouwen.’
Het boek van Sam Van Rooy (Vlaams Belang) is gebaseerd op de gedachte dat een voorhoede Europa volledig wil islamiseren.
(Misprijzend) ‘Hij moet alleen nog de moslimvariant van de protocollen van de wijzen van Sion (een fictief verslag van joodse leiders die samenspanden om de christelijke wereld omver te werpen, red.) vinden. Begin 1900 fabriceerde de Russische geheime dienst die protocollen om de pogroms tegen de Joden te legitimeren.’
‘Mechelen heeft een Dossin­kazerne, de vertrekplaats voor de Joden om naar Duitsland te worden gedeporteerd. Ik draag een geschiedenis mee waarbij mijn familie tijdens de jaren 30 werd meegesleurd in een extremistisch ideeëngoed. Polarisatie weerspiegelt slechts een tijdelijk gevoel van meerderwaardigheid. In werkelijkheid gooien we alles weg waar de westerse waarden voor staan.’
Is dit een afrekening met uw roots?
‘Integendeel, dit boekje is juist ingegeven door mijn Vlaams-nationale wortels (Somers stapte in 1990 van de Volksunie over naar de Open VLD, red.). Ik ken de afgrond waar we naartoe kunnen wandelen, ik ken de duistere avonturen. Ik weet hoe identitair denken leidt tot bijziendheid. Dit tijdsgewricht heeft nood aan mensen die opkomen voor een uitgesproken mening. Veel mensen zijn al die negatieve verhalen ook beu.’
Uw boek noemt de N-VA noch Bart De Wever bij naam.
Goh, dit boek is niet als een afrekening geschreven, het reflecteert in de eerste plaats de kern van mijn politieke actie. Elke partij heeft een bandbreedte. Ik ben ervan overtuigd dat er ook binnen de N-VA mensen actief zijn die zich herkennen in mijn verhaal. Ik heb een groot respect voor Vlaams-nationalisten die hun engagement aan humanisme koppelen.’
‘Ik blijf op mijn hoede. De N-VA probeert mijn model onderuit te halen. Vijfentwintig kilometer boven Mechelen hekelt iemand mijn aanpak. Die staat haaks op het sombere en negatieve verhaal dat in de Scheldestad wordt verteld. Bart De Wever zou niets liever hebben dan dat ik struikel. Enkele weken geleden zag ik hier een N-VA-bus passeren. Ik dacht: gaat het hier over Antwerpen of over Mechelen?’
Bart Somers, De strijd om de stad, Houtekiet, Antwerpen, 96 blz., 17,99 euro

jeudi 21 juin 2018

traverser la vie comme une forêt inconnue

 « C’est comme dans ce texte de la troisième partie du Discours de la méthode de Descartes qui met en scène un voyageur égaré en forêt. Depuis que je l’ai lu et médité, en 1986, il accompagne et structure ma vie d’homme et de croyant :

[le mieux est d’] être le plus ferme et le plus résolu en mes actions que je pourrais, et […] ne suivre pas moins constamment les opinions les plus douteuses, lorsque je m’y serais une fois déterminé, que si elles eussent été très assurées. Imitant en ceci les voyageurs qui, se trouvant égarés en quelque forêt, ne doivent pas errer en tournoyant tantôt d’un côté tantôt d’un autre, ni encore moins s’arrêter en une place, mais marcher toujours le plus droit qu’ils peuvent vers un même côté, et ne le changer point pour de faibles raisons, encore que ce n’ait peut-être été au commencement que le hasard seul qui les ait déterminés à le choisir : car par ce moyen, s’ils ne vont justement où ils désirent, ils arriveront au moins à la fin quelque part où vraisemblablement ils seront mieux que dans le milieu d’une forêt. […] Et ceci fut capable dès lors de me délivrer de tous les repentirs et les remords qui ont coutume d’agiter les consciences de ces esprits faibles et chancelants qui se laissent aller inconstamment à pratiquer comme bonnes les choses qu’ils jugent après être mauvaises. »

mercredi 20 juin 2018

dS 20180619 Le vénérable V

BARBET SCHROEDER MAAKT DOCUMENTAIRE OVER ASHIN WIRATHU EN DE HAAT TEGEN DE ROHINGYA
De monnik die een heel volk wou uitmoorden

Hoe ontstaat een genocide? Een film van Barbet Schroeder vindt een antwoord in Myanmar, waar een boeddhistische monnik het volk aanzette tot moslimhaat en geweld.
VAN ONZE MEDEWERKER JEROEN STRUYS
BRUSSEL Boeddhistische massamoordenaars: een contradictio in terminis? Niet in Myanmar, waar de voorbije jaren boeddhistische monniken de aanstokers waren van een genocide op de islamitische Rohingya-minderheid, door de VS en VN bestempeld als etnische zuivering. Het resultaat: meer dan tienduizend doden en bijna 690.000 mensen op de vlucht.
Hoe deze genocide voor het oog van de wereld ontstond, wordt duidelijk in Le vénérable W., een onthutsende, soms ronduit hallucinante documentaire van regisseur Barbet Schroeder. De Iraans-Zwitserse regisseur is een veteraan van vele slagvelden. Hij begon zijn carrière schouder aan schouder met Jean-Luc ­Godard en de Nouvelle Vague, maar verkaste in de jaren 80 naar Hollywood, waar hij Charles Bukowski om een scenario vroeg voor Barfly, met Mickey Rourke en Faye Dunaway. Met Le vénérable W. besluit hij zijn ‘Trilogie van het Kwaad’, die hij in 1974 begon met het controversiële Général Idi Amin Dada: Autoportrait.
Fan van Le Pen
In april 2016 trok hij naar ­Myanmar om er te spreken met Ashin Wirathu, door Times bestempeld als ‘Het gezicht van de boeddhistische terreur’.
In de film doet Wirathu met plezier zijn rassentheorie en moslimhaat uit de doeken. Videobeelden bewijzen wat hij schoorvoetend ontkent: dat op zijn aangeven moslims levend in brand gestoken werden, vermoord en uit hun huizen verdreven.
‘Ik was met mijn filmploeg clandestien het land binnengegaan met een toeristenvisum’, vertelt de 76-jarige Schroeder in de Brusselse Bozar, waar zijn film getoond wordt. ‘Maar tegenover Wirathu zijn we altijd eerlijk geweest over onze intenties. Dat was ook geen probleem. Toen hij hoorde dat we uit Frankrijk kwamen, outte hij zich meteen als fan van Marine Le Pen. Hij is een gretig internetgebruiker en hij bleek goed op de hoogte te zijn van gelijkgezinden over de hele wereld. Nu heeft hij zelfs een medestander tot in het Witte Huis. Trumps taal over migranten geeft aan figuren als Wirathu de moed om nog straffer uit de hoek te komen.’
Wirathu’s waarschuwingen tegen de groeiende islam bevat echo’s van Europees extreemrechts. Schroeder trekt in de film ook een parallel met Europa. Zo vermeldt hij dat Belgen en Fransen overschatten hoeveel moslims er in hun land wonen. ‘Je merkt dat er in Europa een gelijkaardige voedingsbodem voor moslimhaat is. Slimme mensen kunnen daar handig gebruik van maken om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten.’

Barbet Schroeder (Frédéric Dugit (c) Belga)
Wirathu blijkt een meester te zijn in het bespelen van zijn publiek, dat in groten getale opdaagt voor zijn redevoeringen vol hate speech. Eerst voerde hij propaganda met stickers, later met dvd’s en sinds enkele jaren via Facebook. ‘Facebook heeft de vonk voor de genocide doen overslaan. Alleen zo konden Wirathu’s waanzinnige ideeën zich zo snel verspreiden.’ Het sociale medium kreeg daar kritiek voor, tot het enkele maanden geleden Wirathu’s account van het net haalde.
Jarenlang opgebouwde haat
Een grote verantwoordelijkheid ligt ook bij Aung San Suu Kyi, de regeringsleider van Myamar die een Nobelprijs voor de Vrede op de kast heeft staan, zegt Schroeder. ‘Zij heeft nooit aangezet tot genocide, maar ze heeft het geweld ook nooit veroordeeld. Dat gaf de boeddhisten en het leger vrij spel. Dat heet medeplichtigheid. Op dit moment is het geweld tegen de Rohingya schijnbaar gaan liggen. Het grootste probleem voor hen is nu: waarheen? En ook: wat zal er gebeuren bij de volgende verkiezingen? De kans is groot dat de generaal die de genocide leidde, zelf kandidaat is en wint.’
De film toont hoe de genocide jarenlang werd voorbereid. De antipathie tegen de Rohingya leefde al lang in het land. Wirathu speelde erop in vanaf de eeuwwisseling en wist de haat tegen de Rohingya om te buigen tot een haat tegen moslims in het algemeen.
Dat Schroeder zo gefascineerd is door het kwaad, komt door zijn moeder. ‘Zij was een Duitse, die in 1936 haar thuisland heeft ontvlucht, ook al was ze niet joods. Toen ze vernam wat er allemaal in haar geboorteland gebeurde, besloot ze om nooit meer Duits te spreken. Ik heb dus nooit mijn moedertaal leren spreken.’
Heeft hij zijn film aan Wirathu durven te tonen? ‘Natuurlijk. Hij was er trots op.’


Boeddhisme staat voor respect en mededogen. Toch brengt het ook massamoordenaars voort.

http://www.standaard.be/krant/publicatie/20180619/ds/dn/alg/optimized

ET AUSSI

et enfin, pour être complet et ôter toute illusion, wikipedia sur Mme Aung San Suu Kyi :
https://fr.wikipedia.org/wiki/Aung_San_Suu_Kyi

AI

" L'intelligence artificielle se définit comme le contraire de la bêtise naturelle."
Woody Allen
(enfin... il paraît, tant il est vrai qu'on ne prête qu'aux riches)

Mais qui nous y oblige ?

Évangile de Jésus-Christ selon saint Matthieu 6,1-6.16-18.
En ce temps-là, Jésus disait à ses disciples : « Ce que vous faites pour devenir des justes, évitez de l’accomplir devant les hommes pour vous faire remarquer. Sinon, il n’y a pas de récompense pour vous auprès de votre Père qui est aux cieux.
Ainsi, quand tu fais l’aumône, ne fais pas sonner la trompette devant toi, comme les hypocrites qui se donnent en spectacle dans les synagogues et dans les rues, pour obtenir la gloire qui vient des hommes. Amen, je vous le déclare : ceux-là ont reçu leur récompense.
Mais toi, quand tu fais l’aumône, que ta main gauche ignore ce que fait ta main droite,
afin que ton aumône reste dans le secret ; ton Père qui voit dans le secret te le rendra.
Et quand vous priez, ne soyez pas comme les hypocrites : ils aiment à se tenir debout dans les synagogues et aux carrefours pour bien se montrer aux hommes quand ils prient. Amen, je vous le déclare : ceux-là ont reçu leur récompense.
Mais toi, quand tu pries, retire-toi dans ta pièce la plus retirée, ferme la porte, et prie ton Père qui est présent dans le secret ; ton Père qui voit dans le secret te le rendra.
Et quand vous jeûnez, ne prenez pas un air abattu, comme les hypocrites : ils prennent une mine défaite pour bien montrer aux hommes qu’ils jeûnent. Amen, je vous le déclare : ceux-là ont reçu leur récompense.
Mais toi, quand tu jeûnes, parfume-toi la tête et lave-toi le visage ;
ainsi, ton jeûne ne sera pas connu des hommes, mais seulement de ton Père qui est présent au plus secret ; ton Père qui voit au plus secret te le rendra. »


Extrait de la Traduction Liturgique de la Bible - © AELF, Paris 



Commentaire du jour : 

Saint Augustin (354-430), évêque d'Hippone (Afrique du Nord) et docteur de l'Église 
Explication du Sermon sur la montagne, 3, 11 (trad. coll. Pères dans la foi, n°5, p. 94 rev.) 

« Prie ton Père dans le secret »

Jésus dit : « Quand tu pries, entre dans ta chambre ». Quelle est cette chambre sinon le cœur, comme l'indique le psaume où il est écrit : « Ce que vous dites dans votre cœur, regrettez-le dans votre chambre » (Ps 4,5 Vulg). Et, dit-il, « après avoir fermé la porte, prie ton Père dans le secret ». Il ne suffit pas d'entrer dans sa chambre, si la porte reste ouverte aux gens indiscrets : les futilités du dehors s'introduisent furtivement par cette porte et envahissent l'intérieur. Les faits passagers et tangibles pénètrent par la porte, dans nos pensées ; c'est-à-dire une foule de vains fantasmes entre par nos sens et troublent notre prière. Il faut donc fermer la porte, ce qui veut dire résister aux sens, afin qu'une prière toute spirituelle monte jusqu'au Père, jaillie du creux de notre cœur où nous prions le Père dans le secret. « Et votre Père, qui voit dans le secret, te le revaudra »… 

Le Seigneur n'a pas l'intention de nous recommander de prier mais de nous apprendre comment prier. De même plus haut il ne nous recommandait pas l'aumône, mais l'esprit dans lequel il faut faire l'aumône. Il exige la pureté du cœur que l'on peut obtenir seulement par une intention unique et simple, orientée sur la vie éternelle par un amour de la sagesse unique et pur.