Stephanie Verbraekel 5/2/1989—7/11/2017

Elke redactie telt meerdere deadline-schrijvers: redacteuren die pas net voor de persen gaan draaien hun stukken doorsturen. Vaak een kwestie van uitstelgedrag, of van wantrouwen tegenover eindredacteurs.

Deadline-illustratoren zijn veel zeldzamer. Collega Stephanie Verbraekel, die dinsdagavond fataal aangereden werd door een auto, was er één. Niet uit vrije wil of wantrouwen, wel uit noodzaak. Een laat stuk over liefdesverdriet, onthaasting of depressie; over privacy in internettijden, digitale oorlogvoering, het nieuwe analfabetisme: als de fotografie geen goeie oplossing bood, ging zij aan de slag. Intussen moest er ook nog vormgegeven worden. Landen deden we altijd, meestal met frisse pagina’s en een slimme illustratie.

Aanvankelijk maakte ze uitsluitend collages. Gaandeweg kwamen er technieken bij. Talloze vrije uren gingen op aan bijstuderen, de creatiedrang en de drive om zichzelf te vernieuwen, waren enorm.

Dat we goud in handen hadden: dat besef leefde hier ter redactie al een hele tijd. Ze kon nagenoeg alle onderwerpen aan, haar register aan tones of voicewerd gestaag breder. Er was één stem die ze voor geen meter beheerste: die van het cynisme. Dat kwam er, buiten haar wil, alleen helemaal op het einde.

De redactie van De Standaard leeft mee met de familie en de naasten.

JAN DESLOOVER, ART DIRECTOR

KAREL VERHOEVEN, HOOFDREDACTEUR