TOM HEREMANS IS JOURNALIST VAN DEZE KRANT, VADER VAN TWEE TIENERDOCHTERS EN EEN COMPLETE NITWIT ALS HET OVER VROUWEN GAAT. BEURTELINGS GEVEN HIJ EN AN OLAERTS HUN MENING OVER RELATIES, SEKS EN ANDERE DINGEN DES LEVENS.
NU ZEGGEN ZE HET VERDORIE ZELF!
Het is wellicht het belangrijkste sociologisch onderzoek sinds het ontstaan van het sociologisch onderzoek. Nooit eerder werd op een dusdanig onwrikbaar wetenschappelijke manier de ware aard van de vrouw in kaart gebracht, en tegelijk de kloof tussen de seksen beschreven. Dit staaltje research is diepgravender dan het nattevingerwerk over Oedipuscomplexen en penisnijd van Sigmund Freud. Relevanter dan het eerste Kinsey-rapport, onthullender dan het tweede. Veelzeggender dan het verzameld werk van Shere Hite. Schokkender dan alles wat Goedele Liekens ooit aan het papier heeft toevertrouwd. Interessanter als antropologische benchmark dan de verzamelde columns van Bernard Dewulf.
Het zal de geschiedenis ingaan als het Offer-Fischermanifest. Als een mijlpaal. Als de Verklaring. Zodra de ware impact van het Offer-Fischermanifest zich laat gevoelen, zullen we eens lachen om nauwelijks merkbare rimpelingen in het wateroppervlak, genre #Metoo, Equal Pay Day en Moederdag.
Eigenaardig, hoe weinig aandacht dit baanbrekende onderzoek krijgt in de media. Wellicht durven we niet. Nog niet. Door #Metoo, ik begrijp dat wel. Zou het overigens toeval zijn dat de enige Vlaamse krant die erover berichtte, ook de enige Vlaamse krant is met een man als hoofdredacteur? Natuurlijk niet. Het artikeltje in De Standaard werd wel geschreven door een vrouwelijke wetenschapsredacteur. Die het stuk vast met opzet zo kort mogelijk hield. En het ergens achterin de sectie Cultuur & Media verborg. Terwijl die vervelende wetenschapsredactie doorgaans elk stuk, hoe onnozel ook, gaat aanbieden voor de frontsectie van de krant. Voorbeelden zat. Aasvogels gebruiken eenvoudig gereedschap om aan voedsel te komen? Hopla, 100 regels gekwetter op pagina vier. Weer geen water gevonden op Mars? Lul maar heel pagina drie vol, met een teasertje op de voorpagina. Maar: Vrouwelijke familieleden zijn de moeilijkste mensen? Twee miserabele kolommetjes in de catacomben van de krant, tussen de strips, het kruiswoordraadsel en het weerbericht.
U hebt het daardoor wellicht niet zien staan. Shira Offer en Claude Fischer, onderzoekers aan de universiteit van Berkeley in Amerika en Bar-Ilan in Israël, bevroegen meer dan duizend mensen twee jaar lang over hun relaties met andere mensen. Om te achterhalen met wie ze absoluut niet konden opschieten, welke relaties ze als het negatiefst en vervelend ervoeren. Wat bleek? Mensen krijgen vooral het heen-en-weer van hun eigenste familieleden, meer dan van vrienden, kennissen en collega’s. Bovendien, en nu zijn we er, zijn het vooral moeders, zussen, tantes, nichten en echtgenotes die ons in de gordijnen jagen. Nu denkt u: dat krijg je als je vooral mannen ondervraagt. Nee, hoor, meer dan de helft van de ondervraagden waren vrouwen.
Hoe kan dat nu? Shira Offer, zelf duidelijk ook een vervelend mens, probeert de harde waarheid als volgt te verdoezelen, in een wetenschappelijke publicatie: ‘Vrouwelijke familieleden zijn vaak de mensen die zich het meest om je bekommeren.’
Een mooier eufemisme voor ‘ze bemoeien zich werkelijk met álles en zeuren je de oren van je kop’ heb ik nog niet gehoord. #Metoo!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire